به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی، نشستی در رابطه با هوش مصنوعی با حضور کارشناسان و متخصصان این حوزه در پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش برگزار شد.دکتر خسرو باقری، استاد و نظریه‌پرداز رشته فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی دانشگاه تهران با آغاز سخنرانی خود در ابتدای جلسه تصریح کرد؛ اصطلاح "هوش مصنوعی" برای اولین بار در سال ۱۳۵۶ توسط جان مک کارتی در کنفرانس Dartmouth به صراحت مطرح شد؛ هوش مصنوعی را به دشواری می‌توان به خوشی تعریف کرد؛ به عبارتی به نحو مجمل و مبهمی جایگزینی هوش آدمی با هوش مصنوعی از ایده‌های این طرح است. باقری در ادامه افزود: به عبارتی هوش مصنوعی به سیستم‌هایی گفته می شود که می‌توانند واکنش‌هایی تقریباً مشابه با رفتارهای هوشمند انسانی را از جمله ادراک شرایط پیچیده، شبیه‌سازی فرایندهای تفکری و شیوه‌های استدلالی انسانی و پاسخ صحیح و موفق به آنها؛ یادگیری و توانایی کسب دانش و استدلال برای حل مسائل را داشته باشند.

او در ادامه تصریح کرد: اکثریت نوشته‌ها و مقالات مربوط به هوش مصنوعی، این هوش را به عنوان "دانش شناخت و طراحی عامل‌های هوشمند" تعریف کرده‌اند.

ایشان درباره ماهیت و چیستی هوش مصنوعی؛ خاطرنشان کرد: این هوش ترکیبی از فلسفه، علم تجربی و مهندسی است؛ به صورتی‌که مسائلی چون چیستی ذهن و آینده انسان یا همان "singularity" به فلسفه؛ مسائلی مانند روانشناسی و فرآیندهای شناختی ذهن به علم تجربی و تکنیکی بودن آن به بخش مهندسی مربوط می‌شوند.

باقری در پایان، ضمن اشاره به همه ابعاد هوش مصنوعی، اظهار داشت: بعد فلسفی هوش مصنوعی می‌تواند بر فلسفه تعلیم و تربیت مؤثر باشد؛ بُعد انسان‌شناختی نیز در تقابل با تفکیک سوژه/ابژه مدرن انسان در شبکه موجود هیبریدی برونو لاتور بعد معرفت شناختی است. بُعد فلسفی اخلاقی نیز خود شامل اخلاق ماشین؛ حقوق ماشین و اخلاق داده‌ها می‌باشد.

انتهای پیام